Περί χαμένων ευκαιριών

Περί χαμένων ευκαιριών

Ο Σικυώνιος γλύπτης Λύσιππος είχε δημιουργήσει ένα χάλκινο άγαλμα που το είχε ονομάσει ο “καιρός”. Μεταξύ των άλλων, η αγαλμάτινη μορφή είχε μακριά μαλλιά που έπεφταν πλάγια και μπροστά, αφήνοντας γυμνό το κρανίο, για να δείξει ότι, αν δεν αδράξει κάποιος την ευκαιρία από τα μαλλιά, τη στιγμή που αυτή περνάει δίπλα του, τότε τη χάνει οριστικά! Έτσι αλληγορικά είχε απεικονίσει την ευκαιρία! Υπ’ αυτή την έννοια της αξιοποίησης δηλαδή της ευκαιρίας που παρουσιάζεται, εκτιμώ ότι όλοι θάθελαν να λέγονται «οπορτουνιστές» (εκ του opportunity = ευκαιρία), χωρίς φυσικά να σημειώνονται υποχωρήσεις σε θέματα αρχών.

Πόσες και πόσες φορές, όλοι μας, δεν έχουμε αφήσει την ευκαιρία να περάσει δίπλα μας χωρίς να την εκμεταλλευτούμε; Και μετά σπάζουμε το κεφάλι μας! Πόσες και πόσες φορές δεν την «αρπάξαμε από τα μαλλιά»; Και αυτό όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό, κινηματικό και πολιτικό επίπεδο; Τα παραδείγματα είναι πολλά. Μερικά εξ αυτών: πολυδιάσπαση της αριστεράς σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο με αποτέλεσμα να δυσανασχετούν όσοι εκφράζονται μέσω αυτής και να επιχαίρουν οι πολιτικοί της αντίπαλοι, καμία προσπάθεια ή ελάχιστες προσπάθειες σύμπλευσης δυνάμεων με παραπλήσιες ιδέες στο συνδικάτο (αντ’ αυτού σε πλείστες περιπτώσεις οι παρατάξεις επικεντρώνονται σε άγονους και μικροπαραταξιακούς ανταγωνισμούς, σκοπιμότητες, ψηφοθηρικές λογικές, συνεχείς καταγγελίες, ανατροφοδότηση κλίματος έντασης και καχυποψίας), ανυπαρξία συμμαχιών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη και κυρίως στο νότο της Ευρώπης που έχει λίγο – πολύ κοινά προβλήματα κλπ κλπ. Όλες αυτές είναι κατά την άποψή μου χαμένες ευκαιρίες. Και τι θα μπορούσε να γίνει, αν δεν χάνονταν οι προηγούμενες ευκαιρίες, θα ρωτήσουν κάποιοι. Θα μπορούσαν να επιτευχθούν επί του παρόντος δύο βασικά πράγματα: να αμβλυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες και να επανέλθει το κοινωνικό κράτος που το έχει διαλύσει ο νεοφιλελευθερισμός. Ας γίνουν αυτά πρώτα και βρίσκουμε τα υπόλοιπα στη συνέχεια!