Όταν η αριστερά βάζει αυτογκόλ …

Στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΝ αποχώρησε η ανανεωτική πτέρυγα(τάση) επειδή διαφώνησε με την παραμονή του κόμματος στο συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αποφασίστηκε από την πλειοψηφία του συνεδρίου. Μάταια τόσο ο επανεκλεγείς Πρόεδρος του κόμματος κ. Τσίπρας όσο και τα παλιά στελέχη Γ. Δραγασάκης, που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, και Δ. Παπαδημούλης πρώην Ευρωβουλευτής και νυν βουλευτής του ΣΥΝ, μέλος της ανανεωτικής τάσης, που όμως παραμένει στον ΣΥΝ, μίλησαν και προσπάθησαν να διαφυλάξουν την ενότητα του ΣΥΝ. Φαίνεται όμως ότι η απόλυτα ορθή φράση «Αριστερό είναι ό,τι ενώνει, όχι ό,τι διαιρεί» δε γίνεται αποδεκτή στην πράξη από αρκετούς αριστερούς. Ως ανένταχτος κομματικά πολίτης, μ’ ένα ενδιαφέρον όμως για τη δημοκρατική, ριζοσπαστική, ανανεωτική αριστερά, διότι τη θεωρώ την πλέον ρεαλιστική και εκείνη που μπορεί να εκφράσει καλύτερα τις σύγχρονες, πραγματικές λαϊκές ανάγκες, καταθέτω μερικές απλές σκέψεις:

• Το αίτημα του κόσμου της αριστεράς είναι η ενότητά της, ώστε αφενός να είναι ισχυρή και υπολογίσιμη και αφετέρου για να μπορεί να εκφράσει αποτελεσματικά τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Οι φίλοι της αριστεράς θεωρούν ότι η πολυδιάσπασή της βλάπτει τους ίδιους και εξυπηρετεί μόνο τους κεφαλαιοκράτες και δυνάστες των εργαζομένων. Οι απλοί ψηφοφόροι και οι εν δυνάμει ψηφοφόροι της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής αριστεράς δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τις εσωκομματικές και συμμαχικές της αντιπαραθέσεις. Εκείνο που τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι να αισθάνονται ότι έχουν δίπλα τους μια αριστερά μαχόμενη και με προτάσεις, οι οποίες θα δίνουν πειστικές λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητάς τους και στην αντιμετώπιση της κρίσης(οικονομικής και άλλης).
• Ο ΣΥΝ με τις τάσεις του που λειτουργούν ως ομάδες και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ετερόκλητες συνιστώσες του  αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα ενιαίας έκφρασης, η οποία δεν υπάρχει, μ' αποτέλεσμα το γεγονός αυτό να δημιουργεί σύγχυση στον κόσμο και να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του. Ακόμη και αποφάσεις συνεδρίων ή άλλες συμφωνίες δεν δεσμεύουν κανένα! Όμως τα ζητήματα αυτά λύνονται μόνο με τη δημοκρατία και τους κανόνες που τη διέπουν. Ο καθένας διατυπώνει ελεύθερα την άποψή του στα όργανα του κόμματος η της συμμαχίας, οι αποφάσεις λαμβάνονται πλειοψηφικά και δεσμεύουν τους πάντες. Μπορούν δε ν' αλλάξουν, να βελτιωθούν κ.λ.π. με τον ίδιο τρόπο.
• Είναι αυτονόητο ότι οι συμμαχίες και οι συνασπισμοί γίνονται μόνο με όσους συμφωνούν στα περισσότερα θέματα η σε κάποια πολύ βασικά ζητήματα και με όσους υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη. Όσοι διαφωνούν απέχουν, αφού προηγουμένως όμως, έχουν εξαντλήσει όλα τα περιθώρια της συνεργασίας. Νομίζω ότι μόνο σε μια τέτοια βάση, το σωστό επί της αρχής εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ(που είναι συμμαχικό σχήμα και όχι ενιαίο κόμμα & έτσι νομίζω ότι πρέπει να παραμείνει και αν είναι δυνατόν να διευρυνθεί), μπορεί ν' αποδειχθεί επιτυχημένο. Επίσης η ενότητα στη δράση σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να εγκαταλείπεται.
• Σε ότι αφορά τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, δεν κατανοώ γιατί κάποιοι δεν τον επιθυμούν τη στιγμή που, όπως φαντάζομαι, την απομόνωση όλοι την αποστρέφονται. Διότι η ενότητα των λαών, η κοινή τους δράση για την αντιμετώπιση πανευρωπαϊκών και παγκόσμιων προβλημάτων, η σύσφιξη των σχέσεων και η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών κ.λ.π. δε μπορεί ν’ αποτελούν αρνητικές θέσεις. Όμως από την άλλη πλευρά, αυτή η μορφή της Ευρώπης είναι τελείως αποκρουστική. Διότι τι νόημα έχει στα πλαίσια της κοινής ευρωπαϊκής μας προσπάθειας να δημιουργήσουμε π.χ. κοινό νόμισμα για να πλουτίσουν οι κεφαλαιοκράτες και οι τραπεζίτες -προσοχή όχι ο λαός- των μεγάλων βιομηχανικών χωρών (Γερμανίας και Γαλλίας) και οι περιφερειακές χώρες και οι λαοί τους να εξαθλιωθούν; Εκτιμώ ότι η λογική του να μείνουμε στην ευρωζώνη και να παλεύουμε απ’ τα μέσα για ν’ αλλάξουν τα πράγματα, ενώ ταυτόχρονα θα εξουθενωνόμαστε ως λαός, είναι πολύ χειρότερη εκείνης του να βγούμε από τη ζώνη του ευρώ, έστω για κάποια χρόνια, προκειμένου να κάνουμε τις κινήσεις μας, όπως π.χ. να διεκδικήσουμε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και όχι μόνο, ούτως ώστε ν’ ανασάνουμε πραγματικά ως λαός(ανάσα προφανώς δεν αποτελεί ο επώδυνος και τοκογλυφικός δανεισμός της τρόικα) και ταυτόχρονα να παλεύουμε για να δημιουργήσουμε μια ενωτική Ευρώπη της αλληλεγγύης των λαών, που να λειτουργεί προς όφελος των λαών και όχι των τραπεζιτών και των λοιπών εκφραστών του κεφαλαίου.
• Νομίζω ότι μια μεγάλη ρετσινιά για τον ΣΥΝ ήταν η συμφωνία του στην υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία τόσο καταστροφική αποδεικνύεται για το λαό μας, αλλά και τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης. Είναι εκείνη που μεταξύ των άλλων απαγορεύει τον απευθείας δανεισμό των χωρών από την ΕΚΤ! Ζήτημα που το ανέδειξε ως απαράδεκτο ο ΣΥΝ, που όμως είχε συμφωνήσει με τη συνθήκη! Το 6^ο συνέδριο του ΣΥΝ αποκήρυξε τη συνθήκη αυτή, παραδεχόμενο ξεκάθαρα την λανθασμένη προηγούμενη απόφαση, που λήφθηκε με οριακή έστω πλειοψηφία. Το κείμενο της πολιτικής απόφασης για το συγκεκριμένο αναφέρει: «…Με αυτή την έννοια, μετά τη λανθασμένη κριτική υποστήριξη της συνθήκης του Μάαστριχτ, η καταψήφιση από τον Συνασπισμό της συνθήκης της Νίκαιας, της ‘Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης’ και πρόσφατα της συνθήκης της Λισσαβόνας αποτελούν έναν ορθό επαναπροσδιορισμό της ευρωπαϊκής μας πολιτικής …». Η παραδοχή του λάθους είναι κίνηση ειλικρίνειας, ανδρείας και θα έχει θετικό αντίκτυπο στον κόσμο. Όμως το ζήτημα αυτό όπως και οι άλλες αποφάσεις που έλαβε το συνέδριο, μπροστά στο γεγονός της αποχώρησης της ανανεωτικής πτέρυγας από το συνέδριο, δεν έτυχαν της προβολής που έπρεπε.

Τελικά η αριστερά κατάφερε να βάλει, δυστυχώς, για άλλη μια φορά αυτογκόλ! Και σ' αυτές τις περιπτώσεις ζημιωμένος βγαίνει τόσο αυτός που το βάζει όσο και αυτός που το δέχεται! Ελπίζω το αυτογκόλ να μη σταθεί καθοριστικό και όλες οι πλευρές να λειτουργήσουν με περίσκεψη, έστω και την τελευταία αυτή στιγμή, να λειτουργήσουν προς όφελος της ενότητας του χώρου, δηλαδή προς όφελος τελικά της πλειοψηφίας των πολιτών.

Πάνος Κατσούλας

Καθηγητής Δημόσιας Β'/θμιας Εκπ/σης

Πρόεδρος ΔΣ Β' ΕΛΜΕ Κορινθίας

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή στις 10.6.2010