Γιατί πολιτική της υποτέλειας και όχι της διεκδίκησης;

Γιατί πολιτική της υποτέλειας και όχι της διεκδίκησης;

Είναι γνωστό ότι στην Ευρώπη ακούγονται πολλές και αντικρουόμενες φωνές σχετικά με το αν μπορεί να σωθεί ή όχι η χώρα μας από την οικονομική κρίση και αν πρέπει ή όχι να βοηθηθεί περεταίρω. Δύο όμως νομίζω ότι είναι αντιστοίχως οι βασικές θέσεις: Η μία είναι ότι η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να σωθεί, αρκεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα που της έχει επιβληθεί, και η άλλη ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει περαιτέρω οποιαδήποτε βοήθεια ή διευκόλυνση προς την Ελλάδα, χωρίς αυτή να είναι συνεπής με τις υποχρεώσεις της! Αν, λοιπόν, δεν μπορεί ή δε θέλει ή δεν είναι ικανή να εφαρμόσει η Ελλάδα το πρόγραμμα τότε, ισχυρίζονται, δεν πρέπει να συμμετέχει στη ζώνη του ευρώ! Και οι δύο θέσεις έχουν ένα κοινό σκοπό: να ασκηθεί αφόρητη πίεση στην τρικομματική ελληνική κυβέρνηση για την απαρέγκλιτη εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας, που γονατίζουν στην κυριολεξία τον Ελληνικό λαό προκειμένου να κερδίζουν οι πιστωτές μας!

Οι εταίροι γνωρίζουν ότι τα μνημόνια δεν αποτελούν λύση αλλά αντίθετα οδηγούν στη χρεοκοπία. Οδηγούν τη χώρα μας στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή! Ενδεικτική είναι, άλλωστε, η δήλωση του μέχρι τον Ιανουάριο του 2012 εκπροσώπου της χώρας μας στο ΔΝΤ κ. Παν/τη Ρουμελιώτη, ο οποίος τόνισε χαρακτηριστικά: «Στο ΔΝΤ γνωρίζαμε εξαρχής ότι αυτό το πρόγραμμα είναι αδύνατο να εφαρμοστεί, γιατί δεν είχαμε κανένα, απολύτως κανένα επιτυχημένο παράδειγμα εφαρμογής του!». Βέβαια, σε παρόμοιες δηλώσεις, περί αποτυχίας του εφαρμοζόμενου προγράμματος στην Ελλάδα, έχουν προβεί και αρκετοί έγκριτοι οικονομολόγοι και λοιποί ειδικοί επιστήμονες. Επιπλέον, υπήρχε η γνωστή πλέον παλιότερη ενημέρωση του τέως επικεφαλής του ΔΝΤ κ. Ν. Στρος-Καν προς τον κ. Γ. Παπανδρέου ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα προσαρμογής δε βγαίνει, αν προηγουμένως το δημόσιο χρέος δεν αναδιαρθρωθεί, δηλαδή «κουρευτεί» ένα ικανό μέρος του και οπωσδήποτε το επαχθές του μέρος, αφού προηγουμένως διακριβωθεί (ειδικοί αναφέρουν ότι δημόσιο χρέος άνω του 90% του ΑΕΠ δεν είναι βιώσιμο). Επομένως, γιατί να επιμένουν σε αυτό οι Ευρωπαίοι εταίροι μας; Πολύ απλά, διότι όσο το πρόγραμμα αποτυγχάνει τόσο περισσότερο αυτοί θα λεηλατούν το δημόσιο πλούτο της χώρας! Με λίγα λόγια, είτε το πρόγραμμα «επιτύχει», γεγονός που θα σημαίνει περαιτέρω αφαίμαξη των εργαζομένων και εξασφάλιση για αυτούς των τόκων, είτε θα συνεχίζεται παρά την αποτυχία του, και στις δύο αυτές περιπτώσεις τα κέρδη για τους πιστωτές θα είναι εξασφαλισμένα!

Παρά την κινδυνολογία και τις καθημερινές απειλές ευρωπαίων πολιτικών για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι επώδυνο και για άλλες χώρες και ίσως και για ολόκληρη την Ευρωζώνη! Σε απόρρητη έκθεση διεθνούς χρηματοπιστωτικού ιδρύματος που είδε το φώς της δημοσιότητας αναφέρεται σχετικά: «Οι πολιτικοί δείχνουν ν’ αγνοούν το κόστος μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, το οποίο έχει αποδειχτεί τόσο από ιδιωτικές όσο και από κυβερνητικές μελέτες που έχουν διεξαχθεί από το γερμανικό υπουργείο οικονομικών». Όλοι οι πολιτικοί; Μάλλον όχι, αφού και η ίδια η κ. Μέρκελ υποστήριξε στο εθνικό της κοινοβούλιο, στην προσπάθειά της να το πείσει για την αναγκαιότητα δανεισμού της Ελλάδας, ότι μια έξοδος της χώρας μας από το ευρώ θα είχε τεράστιο κόστος για όλες τις χώρες που απαρτίζουν την ευρωζώνη. Μπορεί να μην παραγνωρίζεται το ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα έχει τεράστιο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό κόστος για τη χώρα μας, όμως γίνεται όλο και βαθύτερη πεποίθηση ότι θα υπάρχουν σοβαρές απώλειες και για την υπόλοιπη ευρωζώνη.

Εγείρεται συνεπώς το ερώτημα γιατί η ελληνική κυβέρνηση δε χρησιμοποιεί ως διαπραγματευτικό ατού το παραπάνω, σχεδόν βέβαιο, ενδεχόμενο; Γιατί φέρεται με τέτοια υποτέλεια προς τους δανειστές εταίρους και δε διεκδικεί την πραγματική σωτηρία του τόπου και του λαού της, αλλά και γενικότερα ολόκληρης της ευρωζώνης; Γιατί δεν έρχεται σε διαφωνία ή ακόμη και σε ρήξη μαζί τους χρησιμοποιώντας το βάσιμο και πανθομολογούμενο επιχείρημα ότι μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα έχει πολύ πιο καταστροφικές συνέπειες από μια επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων, που θα περιλαμβάνει διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους και προσωρινή αναστολή πληρωμής του υπολοίπου μέχρι η χώρα ν’ ανασυγκροτηθεί οικονομικά; Γιατί δεν επισημαίνει ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα συμπαρασύρει άμεσα και άλλες χώρες, δημιουργώντας το, καταστροφικό για όλους, φαινόμενο του ντόμινο; Γιατί να θεωρεί ότι μια τέτοια προσέγγιση αποτελεί λεονταρισμό και όχι μια σοβαρή και τεκμηριωμένη διεκδίκηση;

Πάνος Κατσούλας

Εκπαιδευτικός