Σφοδρή επίθεση στους εργαζόμενους - αναντίστοιχη η αντίδρασή τους!
Παρά το γεγονός
ότι η κρίση και τα μέτρα που έχουν ληφθεί από την 3κομματική κυβέρνηση (άλλα με
δική της πρωτοβουλία και άλλα κατ’ επιταγή της τρόικα) έχουν οδυνηρές συνέπειες
για όλους τους εργαζόμενους, παρατηρούμε ότι δεν εκδηλώνεται απ’ αυτούς η
αντίστοιχη αντίδραση. Παρά το γεγονός ότι τα σωματεία όλων των βαθμίδων έχουν
οργανώσει στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό αρκετές μεγαλειώδεις
συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, φαίνεται ότι δεν είναι αρκετά για ν’
ανατρέψουν την σκληρή και αναποτελεσματική νεοφιλελεύθερη πολιτική. Επίσης,
παρά το γεγονός ότι τόσο στη χώρα μας όσο και αλλού αναπτύχθηκε ένα πολύχρωμο
κοινωνικό κίνημα, αυτό δεν μπόρεσε να δώσει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής,
αποτελέσματα στην διατήρηση, έστω, κατακτήσεων και δικαιωμάτων ενός αιώνα, τα
ποια σταθερά καταλύονται το ένα μετά το άλλο!
Για την ως άνω
σκληρή δυστυχώς πραγματικότητα έχουν δοθεί κατά καιρούς διάφορες εξηγήσεις, οι
οποίες μπορεί να ισχύουν εν πολλοίς, όμως δε θα πρέπει να είναι οι μόνες. Πολλοί
διατείνονται ότι τα σωματεία μπορεί να μην αποτελούν πλέον την πηγή αντίστασης
απέναντι στις πολιτικές λιτότητας εξαιτίας των λαθών, των παραλήψεων και των
λανθασμένων επιλογών τους. Κυρίως διότι στη χώρα μας δε λειτούργησαν και
εξακολουθούν να μη λειτουργούν αυτόνομα, αλλά έχουν διαβρωθεί από τον
κομματισμό και ιδιαίτερα τη χειρότερη μορφή του, που είναι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Επειδή πολλά μέλη και στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος λειτούργησαν υποκριτικά,
αφού χρησιμοποίησαν τη συνδικαλιστική τους δράση ως εφαλτήριο ανόδου σε έμμισθες
θέσεις εξουσίας, στις οποίες υλοποιούσαν μέτρα, με τα οποία ως συνδικαλιστές
διαφωνούσαν! Επομένως υπάρχει ένα ορατό ζήτημα εμπιστοσύνης του κόσμου προς τις
συνδικαλιστικές κυρίως ηγεσίες, παρά το γεγονός ότι υπήρξαν συνδικαλιστές
έντιμοι, ανιδιοτελείς αγωνιστές και εμπνευσμένοι άνθρωποι, που δεν υπηρέτησαν
αυτή την απαράδεκτη και καταδικαστέα πλευρά του συνδικαλισμού, η οποία όμως
δυστυχώς, τουλάχιστον στη χώρα μας εξακολουθεί να υφίσταται.
Επίσης τα
συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα, παρά τα καταστροφικά μέτρα που έχουν επιβληθεί
και εκεί, έχουν υιοθετήσει μια πιο ήπια και αμυντικογενή στάση έναντι των
συνδικάτων του δημόσιου. Ο λόγος είναι επειδή οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό
τομέα φοβούνται ότι αν γίνουν περισσότερο διεκδικητικοί είτε θα χάσουν τη
δουλειά τους είτε τ’ αφεντικά τους θα μεταφέρουν αλλού τις επιχειρήσεις τους.
Αυτοί οι βάσιμοι φόβοι έχουν παραλύσει τα περισσότερα από τα συνδικάτα του
ιδιωτικού τομέα (σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να μην υφίστανται καν), με αποτέλεσμα
να υπάρχουν μεγάλες υποχωρήσεις έναντι των εργοδοτών.
Από την άλλη
πλευρά μεγάλα κοινωνικά κινήματα, τα οποία εκδηλώθηκαν ανά τον κόσμο (π.χ. Occypy Wall Street), κίνημα αγανακτισμένων
στη χώρα μας, ήταν περισσότερο κινήματα διαμαρτυρίας και αντίστασης, χωρίς την
απαιτούμενη οργάνωση και χωρίς, όπως αποδείχτηκε, την επιθυμία να εκδηλωθούν
μέσα απ’ αυτά πολιτικές πρωτοβουλίες, όπως π.χ. η δημιουργία νέων πολιτικών
σχηματισμών με πρόγραμμα και προτάσεις πάνω στα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας,
όπως το ζήτημα του χρέους, της καταπολέμησης της ανεργίας, του κράτους
πρόνοιας, της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος, της λειτουργίας της
εκπ/σης, της υγείας κλπ.
Είναι γνωστό
ότι σε περιόδους κρίσης ανασταλτικοί παράγοντες εκδήλωσης αντίδρασης αποτελούν η
απογοήτευση του κόσμου καθώς και διάφορα άλλα καταθλιπτικά φαινόμενα, ενώ ταυτόχρονα
η ανέχεια μέχρι σημείου εξαθλίωσης εξασθενίζει τις σωματικές δυνάμεις, αλλά κυρίως
τις ψυχικές.
Επίσης,
παρατηρείται μια συλλήβδην απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων
που λειτουργούν μέσα σ’ αυτό. Ο λίθος του αναθέματος επιρρίπτεται επί δικαίων
και αδίκων, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται φαινόμενα εκφασισμού της κοινωνίας,
να φυτρώνουν οργανώσεις στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό, οι οποίες
διατυπώνουν ακραίες θέσεις και εκδηλώνουν βίες και εγκληματικές ενέργειες. Τα
φαινόμενα αυτά εντείνονται και εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, όσο η
δημοκρατία εκτροχιάζεται με τη λήψη αυταρχικών και άδικων μέτρων, τα οποία
κινούνται στα όρια της νομιμότητας ή είναι ακόμη και αντισυνταγματικά!
Τέλος, παρά το
γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα συμφωνεί ότι τα μέτρα που λαμβάνονται
είναι βίαια, άδικα και αναποτελεσματικά, οι επικοινωνιακοί χειρισμοί και τα
λογής κυβερνητικά τρικ, οι εξωτερικές παρεμβάσεις των εταίρων (;) μαζί με την
απίστευτη προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ, εκφοβίζουν τον κόσμο, βαφτίσουν το
κρέας ψάρι και εν τέλει κατορθώνουν να πείθουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας
περί του μονόδρομου εφαρμογής των μέτρων! Όμως όλοι μας θα πρέπει ν’
απαντήσουμε στο ερώτημα: Είναι ή όχι επικίνδυνος ο μονόδρομος για τη δημοκρατία
μας, ιδίως όταν ο κόσμος δυστυχεί; Τι πρέπει να κάνουμε; Να κάτσουμε στ’ αυγά
μας ή να ορθώσουμε ανάστημα;
Πάνος Κατσούλας
Εκπ/κός
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 18.2.2013 στη στήλη «Χρήσιμα» με τον τίτλο: «Ανασταλτικοί παράγοντες αντίδρασης»
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 18.2.2013 στη στήλη «Χρήσιμα» με τον τίτλο: «Ανασταλτικοί παράγοντες αντίδρασης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου