Αυτοαξιολόγηση και αξιολόγηση

Αυτοαξιολόγηση και αξιολόγηση

Είναι δύο έννοιες που απασχολούν τους εκπαιδευτικούς το τελευταίο διάστημα μαζί και με τόσα άλλα που δυστυχώς διαλύουν το δημόσιο σχολείο. Μάλιστα για αυτά τα δύο θέματα φαίνεται να μην έχουν μαζί τους την κοινωνία. Για κάποιους θεωρείται αδιανόητο να μην υπάρχει αξιολόγηση στη δημόσια εκπαίδευση και απορούν πως οι εκπ/κοί δεν την επιθυμούν! Όμως εκείνο που ζητάει η κοινωνία και ορθά πράττει, είναι ν’ απολαμβάνει υψηλού επιπέδου δημόσιες υπηρεσίες, αναβαθμισμένη ποιότητα δημόσιας υγείας, εκπ/σης κλπ. Ζητά βελτίωση των υπηρεσιών και των δομών, καθώς βέβαια και των δημοσίων υπαλλήλων. Ζητά οι δημόσιοι λειτουργοί να είναι εκπαιδευμένοι, να επιμορφώνονται διαρκώς και ν’ αξιολογούνται με σκοπό την περαιτέρω βελτίωσή τους και όχι την τιμωρία τους! Η κοινωνία, επίσης, δεν είναι πλήρως ενημερωμένη για το ειδικό αυτό θέμα και επηρεάζεται συχνά από την προπαγάνδα των μέσων αλλά και των λοιπών κυβερνητικών επικοινωνιακών τρικ, τα οποία μπορούν, και το έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, να εξαγοράσουν τη συναίνεση της κοινής γνώμης. Αυτό επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους, ένας από τους οποίους είναι να στοχοποιηθούν και να ενοχοποιηθούν οι εκπαιδευτικοί για όλα τα δεινά της εκπαίδευσης! Έτσι ο εξοβελισμός τους (διαθεσιμότητα – κινητικότητα – απολύσεις) θα είναι πανεύκολος και χωρίς καμία διαμαρτυρία (μήπως και με κοινωνική συναίνεση;). Όμως δε γίνεται αντιληπτό ότι κανένα εκπ/κό σύστημα και καμιά αξιολόγηση δεν πρόκειται να επιτύχουν όταν αμφισβητούν τους εκπ/κούς.

Η ΑΕΕ (Αυτοαξιολόγηση Εκπ/κού Έργου) έχει νόημα μόνο όταν  ενισχύει τα θετικά στοιχεία των δημόσιων σχολείων και προωθεί λύσεις για τις ελλείψεις, τις ανεπάρκειες και τα προβλήματά τους. Δε γίνεται αποδεκτή η εφαρμογή της διότι δεν είναι δυνατόν να παραβλέψουμε σε ποια συγκυρία υλοποιείται και διότι γνωρίζουμε πού αποσκοπεί. Αποσκοπεί στην κατηγοριοποίηση σχολείων (αναφέρεται ρητά στην έκθεση του ΟΟΣΑ που παραγγέλθηκε το 2011 από το υπ. παιδείας), εκπαιδευτικών και μαθητών, στη συγχώνευση και το κλείσιμο σχολικών μονάδων, που ενδέχεται να επιφέρουν και άλλες διαθεσιμότητες, οι οποίες θα εξυπηρετήσουν την «κινητικότητα», ή και απολύσεις εκπαιδευτικών. Ας μην είμαστε λοιπόν πολιτικά αφελείς ως προς τις στοχεύσεις του μέτρου. Επίσης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η προσπάθεια ακραίας αντιδημοκρατικής επιβολής της, που εκδηλώθηκε με την τελευταία εγκύκλιο «εντέλλεσθε» του υπουργού παιδείας, παρά το γεγονός ότι, όπως αποδείχθηκε, δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή όλων των εκπαιδευτικών στις διαδικασίες που προβλέπονται.

Η ατομική αξιολόγηση, που είτε δεν υπάρχει είτε σιγά – σιγά εγκαταλείπεται σε διάφορες προηγμένες εκπαιδευτικά χώρες εξαιτίας των προβλημάτων αντικειμενικότητας που αντιμετωπίζει, στη χώρα μας έρχεται να επιβληθεί μ’ έναν παράλογο, ακραίο και τιμωρητικό τρόπο. Επικεντρώνεται στην αξιολόγηση της διδασκαλίας και όχι της μάθησης, ασκείται από μονοπρόσωπα όργανα και δε στοχεύει στη βελτίωση και στην ανατροφοδότηση του εκπαιδευτικού, αλλά στον έλεγχο, στη χειραγώγηση, στον εκφοβισμό του, στην υποταγή και στην τιμωρία του! Έχει ως αποτέλεσμα τη μισθολογική και βαθμολογική στασιμότητα, τον υποβιβασμό βαθμού ή ακόμη και την οριστική του απόλυση! Επιπλέον, οι εκπ/κοί θα κληθούν ν’ αξιολογηθούν σε μια σειρά θεμάτων για τα οποία ουδέποτε προηγουμένως έχουν επιμορφωθεί. Και αυτό είναι εξόχως ανέντιμο! Στη χώρα μας δεν έχει υπάρξει ποτέ ουσιαστική επιμόρφωση, προφανώς λόγω του κόστους που απαιτείται για να υλοποιηθεί. Και μια επιμόρφωση είναι ουσιαστική και αποτελεσματική όταν είναι ετήσια, καθολική, περιοδική, με απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα όσο χρόνο ο εκπ/κός θα την παρακολουθεί και η οποία θα διεξάγεται σε επιμορφωτικά κέντρα, που θα λειτουργούν τουλάχιστον ένα σε κάθε νομό.

Κατόπιν αυτών πιστεύουμε να γίνεται κατανοητή η αντίδραση των εκπαιδευτικών. Πρόκειται για απολύτως λογική εξέλιξη και όχι για στείρα αντίδραση μιάς ξεπερασμένης συντεχνίας, όπως ισχυρίζονται μερικοί! Ο σκοπός όλων αυτών των μέτρων δεν είναι η αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, δεν είναι η στήριξη και η εμπιστοσύνη στον εκπαιδευτικό. Ο απαιτούμενος εξορθολογισμός και η αναδιάρθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης και γενικότερα του δημόσιου τομέα (αλήθεια, τόσα χρόνια γιατί δεν το επιχειρούσαν;) είναι δικαιολογίες. Σκοπός είναι να υπηρετηθεί η συγκεκριμένη πολιτική, που αποβλέπει στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, στις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, στην περικοπή μισθών και συντάξεων, στις απολύσεις, στην αύξηση της φορολογίας και στην εμπορευματοποίηση των πάντων, ακόμη και των κοινωνικών αγαθών διότι όλα, κατά την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία πωλούνται και αγοράζονται! Στοχεύει εντέλει και μάλιστα μ’ ένα βίαιο τρόπο, στην αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των ολίγων πλουσίων και ισχυρών!

                                                                                                                                                                                                                                                        Απρίλιος 2014

Πάνος Κατσούλας

Εκπ/κός, αντιπρόεδρος ΔΣ Β’ ΕΛΜΕ Κορινθίας

Αιρετός εκπρόσωπος καθηγητών ΔΕ στο ΑΠΥΣΔΕ Πελοποννήσου