Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011


ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΥΡΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ

Του Παναγιώτη Α. Κατσούλα, Προέδρου της Β’ ΕΛΜΕ Κορινθίας

     Παλιά ο εκπαιδευτικός ήταν ο μοναδικός φορέας της γνώσης στοιχείο που του προσέδιδε κύρος. Σήμερα, στην εποχή της τεχνολογίας, της έξαρσης των τηλεπικοινωνιών, του θριάμβου των υπολογιστικών συστημάτων και του διαδικτύου, των περιοδικών του ειδικού τύπου, η μετάδοση των πληροφοριών καθώς και η απόκτηση της γνώσης μπορεί να γίνει ευκολότερα και γρηγορότερα. Η γνώση στις μέρες μας, κάτω υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες, μπορεί να παρέχεται και εξ αποστάσεως. Έτσι λοιπόν ο κυρίαρχος ρόλος του δασκάλου, που είναι ο φορέας μετάδοσης του εκπαιδευτικού αγαθού, μετατρέπεται δυστυχώς σε συμπληρωματικό.
     Τα ανούσια προγράμματα, τα κακογραμμένα βιβλία, η υπερβολική και μη αφομοιώσιμη ύλη οδηγούν στη δημιουργία ενός σχολείου που αδυνατεί να εκπληρώσει τον πολύπλευρο ρόλο του. Το γεγονός αυτό δημιουργεί αρνητικό αντίκτυπο στο κύρος του εκπαιδευτικού.

     Επίσης ο χώρος εργασίας δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικός. Τα περισσότερα σχολεία είναι κτίρια – κλουβιά, με τσιμέντο και κάγκελα, χωρίς υψηλού επιπέδου υποδομές, χωρίς χώρους άθλησης, με ελλιπή συντήρηση και φροντίδα (ιδίως στα αστικά κέντρα). Ο εκπαιδευτικός θα εργάζεται μέχρι το τέλος της καριέρας του σε τέτοιες ή παρόμοιες συνθήκες. Το κτίριο, το γραφείο, το όμορφο περιβάλλον, δίνουν κύρος και υπόσταση στην δουλειά του εκπαιδευτικού. Δυστυχώς όμως όλα αυτά ο εκπαιδευτικός τα στερείται.
     Ακόμη μια άποψη που κυριαρχεί είναι ότι: «Οι καθηγητές των φροντιστηρίων και των ιδιωτικών σχολείων είναι καλοί, οι του δημοσίου ράθυμοι και ακατάρτιστοι». Πολλές είναι οι αιτίες που τη διαμορφώνουν, όπως η έλλειψη ουσιαστικής και συστηματικής επιμόρφωσης από την πλευρά της Πολιτείας, που από μόνη της βέβαια δεν είναι αρκετή αν δεν ενισχύεται από τη διάθεση του εκπαιδευτικού για αυτομόρφωση.
     Τέλος το επάγγελμα – λειτούργημα του εκπαιδευτικού δεν αμείβεται ηθικά ούτε και υλικά. Οι εκπαιδευτικοί ότι κέρδισαν το κέρδισαν με αγώνες και κόπο, εισπράττοντας την καχυποψία της κοινής γνώμης και πολλές φορές την εχθρότητά της. Είναι γνωστές και συνήθεις οι απόψεις: «οι καθηγητές είναι αυτοί που εργάζονται λίγο και ζητούν πολλά από τους μαθητές, διεκδικούν μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις και πλήρη σύνταξη με λιγότερα χρόνια υπηρεσίας απ’ ότι οι υπόλοιποι Δ.Υ., δεν δέχονται τη σύνδεση του μισθού τους με την παραγωγικότητα κ.λ.π.». Βέβαια όλοι αυτοί που διατυπώνουν τέτοιες ή παρόμοιες απόψεις αγνοούν ότι ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον άλλο Δ.Υ. Αγνοούν ότι οι ώρες εργασίας μέσα στην αίθουσα είναι κατά πολύ κοπιαστικότερες απ’ ότι οι ώρες εργασίας σ’ ένα γραφείο ή ένα κατάστημα. Αγνοούν επίσης ότι ο εκπαιδευτικός δεν εργάζεται μόνο στο σχολείο αλλά εργάζεται πολλές ώρες και στο σπίτι του, προετοιμάζοντας το μάθημα της επόμενης ημέρας, διορθώνοντας διαγωνίσματα, ασκήσεις και εργασίες των μαθητών. Ξεχνούν επίσης ότι μια σχολική μονάδα δεν είναι επιχείρηση και επομένως δεν μπορεί να κρίνεται σύμφωνα με όρους και κανόνες της αγοράς. Παραγνωρίζουν ακόμη ότι ο εκπαιδευτικός, παρά το βαρύ φορτίο που φέρει η αποστολή του, είναι ένας από τους χαμηλά αμειβόμενους Δ.Υ. Ανεξάρτητα αν αυτές οι εσφαλμένες θέσεις διατυπώνονται από άγνοια ή πρόθεση, γεγονός είναι ότι επηρεάζουν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας με αποτέλεσμα να μειώνεται ακόμη περισσότερο το κύρος των εκπαιδευτικών. Όμως όποιος αναίτια βάλει εναντίον του κύρους του εκπαιδευτικού, βάλει εναντίον της δημόσιας εκπαίδευσης.

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Παιδεία» της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ την 21η-04-2004

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου